// Z O E K E N //







Bovenstaand woord is niet bepaald een vreemd fenomeen voor mij. Ik zoek best vaak. 
Mijn hele leven al eigenlijk. 

Waar het in mijn pubertijd vooral om schoolspullen, fietssleutels en pennen draaide; werd het naar mate ik ouder werd niet bepaald minder, maar veranderd in telefoon, autosleutels, en ongeveer alles wat ik op dat moment nodig had.

Nu zoek ik nog steeds; bijzonder eigenlijk, want mijn huis word steeds meer geordend. Ik train mijzelf om mijn telefoon en sleutels op een vaste plek weg te leggen, niet teveel ‘troepjes’ te bewaren, en het overzicht te bewaren. 
(Wat nog niet goed genoeg lukt blijkbaar, toen ik zei dat ik een verrassing voor Micha had uit school was zijn respons "oh, weer een rotzooi zeker" 
Dus. Dat.)

Ik heb ontdekt dat dat dus écht rust geeft in mijn hoofd (ja pa, u had toch echt gelijk… En nee, dat zeg ik niet hardop.) en dat verminderd iets het fysieke zoeken.

Maar hoe minder tijd ik hoef te besteden aan het denken waar ik alles heb laten slingeren ontstaat er steeds meer ruimte in mijn hoofd om te zoeken naar andere zaken. 

Niet echt in 1 woord te omschrijven. 
Het is vooral het zoeken in de opvoeding, zoeken hoe het hoofd van Mich werkt. Want waar ik bij hem heel veel dingen van mijzelf herken; zijn intelligentie kan hij absoluut niet van mij hebben. 
En dan zoek ik dus. 
Ik zoek hoe ik hem uitdaging kan bieden. Ik zoek samen met hem hoe hij zijn rust kan 
pakken als hij fysiek nog wel veel kan, maar zijn hoofdje compleet overloopt. 

Ik zoek in het opgroeien van Yaan, ik zoek in het contact, ik zoek in haar ontwikkeling, ik denk het te snappen en de oplossing gevonden te hebben en dan dient sprongentje nummer 10 zich aan, en dan 
zoeken we weer opnieuw. 

Ik zoek in ons huwelijk; voor en tijdens onze bruiloft wist ik dat ik met Geer verder wilde. Ik wist ook dat een huwelijk eigenlijk nooit van een leien dakje gaat. En iedereen vertelde ons ook dat een huwelijk gewoon keihard werken is.
Maar ik wist niet hoe dat hobbelige dakje dan zou voelen. En tijdens die hobbels; dan zoek ik. Ik zoek naar hem. Ik zoek naar mijzelf. Ik zoek naar elkaar… 

En ook dat is net als een opgroeiende baby; heb je de ene oplossing gevonden; dan dient uitdaging nr. (ik ben de tel kwijt) zich aan. 
Ik blijf dus zoeken.

Maar ik zoek niet alleen. 
Dat weet ik. Ik voel het niet altijd. 
Ik weet het alleen.

Laatste tijd liet ik via de blog niet heel veel van mij horen. Ik was namelijk heel druk aan het zoeken. 

Zoeken naar God. 
Ik was Hem zo ontzettend kwijt. Alles wat ik schreef voelde hypocriet. Alles wat ik ooit had gezegd en had getuigd voelde voor mij als leugen. 
Als ik God niet ervaarde, als ik het verlangen naar Hem niet ervaarde, wat had mijn relatie met God nog voor zin? 
Ik kon het niet. Ik kan het nog steeds niet. 

Ik kan God niet geven wat Hij verdient.
En tijdens een gesprekje gisteren dreunde het bij mij naar binnen. 

"Ik kan God niet geven wat Hij verdient!"

Ik was op zoek! Naar meer verlangen. Naar meer rust te ervaren in het geloof. Naar meer zekerheid over de staat van mijn ziel. Ik wilde keihard bewijs dat ik in de hemel zou komen. 
Het liefst een Paulusbekering opnieuw en opnieuw. 

Daar zocht ik naar. En ik vond het niet.
Ik heb het nog steeds niet gevonden.

Wel vond ik het besef wat doordrong tot in mijn botten dat ik God niet kan geven wat Hij verdient.
En op die plek, in dát besef; kreeg ik rust… 
De tekst “U wás verloren” zong weer door mijn hoofd. 

Mijn verloren staat is verleden tijd. God zegt het zelf! Ja; ik wás verloren. Ik leefde voor de zonde en de wereld. Maar dat is verleden tijd! 
Ik ben namelijk gevonden. 

En dáár ligt de kracht van mijn Redder!
Ik bén gevonden! 
De Rédder is mij gaan zoeken. Híj heeft mij gevonden. 

Niet omdat ik zo keihard naar Hem zocht, door mijn ontzettende verlangen, of door mijn super veel tijd die ik zou moeten besteden aan God… 

Het zou namelijk nooit genoeg zijn, en erger nog; het zou de plek van God in gaan nemen. 

God is mij gaan zoeken, omdat ik door Hem ben gemaakt. En Hij mij dáárom belangrijk vind. 
En Hij heeft mij gevonden.

En er is niets wat ik kan doen om daarvoor te betalen. Ik kan God op geen enkele manier geven wat Hij verdient. 
Niet vanuit mijzelf. 

Is stille tijd dan niet belangrijk? Is tijd met God niet belangrijk? Is zekerheid van je zielsbestemming niet belangrijk? 
Oh zeker wel! Het is alleen je God niet. 
Blijf je daarop gefocust, dan verandert het vanzelf in je God. 

Daarom zegt God zelf; Als je met Christus gestorven én opgewekt bent, zoek dan de dingen die boven zijn. Dáár is Christus namelijk. (kol. 3:1)

En als God je dan weer laat zien wie Hij is en wie Hij voor jou wilt zijn. Dan stroom je weer vol met liefde voor Hem. Met het verlangen om Hem te zoeken. Met het verlangen om Zijn nabijheid te ervaren. 

Dan worden alle aspecten waar je zo wanhopig naar kan zoeken geen afvinklijstje meer om in de hemel te kunnen komen. 
Maar dan worden het vruchten van de liefde die alleen God in je uitstort. 
Dan leef je niet meer voor het zoeken, maar uit liefde voor Díegene die jou gevonden heeft!

Zoeken? Je blijft het doen, heel je leven lang. 
Maar zorg dat je zoekt, met je hoofd naar boven gericht!

Hoog, omhoog, het hart naar boven!
Hier beneden is het niet:
’t Ware leven, lieven, loven
Is maar, daar men Jezus ziet.
Wat men hoor’ of zie op aard’,
Is ons kostlijk hart niet waard:
Wil men leven, lieven, loven;
Hoog, omhoog, het hart naar boven!

Reacties

  1. Dank je wel dat je zo dicht bij jezelf blijft als je schrijft. Dat geeft een mooi, eerlijk inkijkje. Ik ging (ga) dezelfde weg. Hoog omhoog dan maar! Het hart naar boven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is de reden waarom ik schrijf en helaas de laatste tijd niet goed kan schrijven;) dát is de enige weg;)

      Verwijderen

Een reactie posten

Leuk als je de blog hebt gelezen en een reactie achterlaat!

Populaire posts