// TROOST //

Wat is jouw enige troost? 

Nu in dit leven? 

Maar ook straks, als we sterven?

De catechismus zegt het zó mooi en zó diep. 

Wat is uw enige troost, beide in het leven en sterven?
Dat ik met lichaam en ziel,
beide in het leven en sterven,
niet mijn, 
maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben;
Die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomen betaald
en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft,
en alzo bewaart,
dat zonder den wil mijns hemelsen Vaders geen haar van mijn hoofd vallen kan,

ja ook, dat mij alle dingen tot mijn zaligheid dienen moet;
waarom Hij mij ook door Zijn Heiligen Geest van het eeuwige leven verzekert,
en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.

Serieus, nóóit gedacht dat ik zou beginnen met de catechismus in mijn blog. Ik had er een soort 'aversie' tegen opgebouwd. Misschien het verkeerde woord, maar kan even geen betere bedenken. 

In het verleden zijn bij mij heel veel geloofsvragen beantwoord met 'de catechismus zegt dit..., of de Dordtse leerregels vertellen dat...' 

Heel fijn. Maar ik zocht antwoorden uit de Bijbel. Ik zocht onderbouwingen uit de Bijbel. Waarom stonden bepaalde dingen (vaak ook tweeledig) in de Bijbel en hoe moest ik dat dan lezen/opvatten?  Daarbij kwam nog het feit dat mijn hoofd compleet ging rollen over die ellenlange antwoorden waarbij ik na de eerste 2 zinnen al compleet de draad kwijt was, laat staan de vraag nog wist die erboven stond.

En nu begin ik mijn blog dus met de eerste zondag uit de catechismus. 

Het leven kan bijzonder lopen ;)

Nee gekheid, ik ben God dankbaar dat Hij mij met mijn kortzichtige emotionele totaal niet rationele denkmodus niet aan de kant zet... maar Hij mij op Zijn tijd elke keer weer iets nieuws laat zien. 

Maar vooral, dat die tijd altijd zó kloppend is!

Neem nu deze tijd. 

Heel de wereld lijkt voor mijn gevoel een complete chaos. De een is nog meer overtuigd dan de ander van zijn eigen gelijk. De angst viert hoogtij, de verdeeldheid word aangewakkerd als nooit eerder naar mijn idee, en in deze wereld moeten wij onze kinderen leren hoe ze moeten blijven staan.

Dan zijn we gelijk bij de reden waarom ik weer even stopte met schrijven. 

Ik wist het namelijk niet. Ik wist het gewoon domweg niet. 

Ik hoorde alles aan, ik wilde een luisterend oor zijn voor iedereen. maar vooral wilde ik God niet tekort doen. (net alsof ik dat kan, leuk bedacht wel..;))

Ik mijn poorten om de angst toe te laten stonden wagenwijd open. Want echt... ik wist niet meer wat te doen. 

Ik durfde niet meer te schrijven, te angstig om mensen pijn te doen.

Ik durfde eigenlijk mijn mening niet meer te geven, bang om het verkeerde te geloven. Maar vooral ook bang om mensen het gevoel te geven dat ze bij mij niet welkom zijn omdat ik anders zou denken, of andere keuzes maak.

Puntje bij paaltje.... 

Mijn hoofd ging weer rollend met al mijn emoties mee, en ik wist het niet meer. 

Ik wist dat ik mij aan God vast moest houden, nou ja.. eerder vooral echt vast moest klampen. Want alles schudde in mijn hoofd op zijn funderingen. En ja, ook echt mijn geloof.

En dan kom je in de kerk, en dan hoor je dit. 

Je bent van God. 

Je lichaam is van God.

Je ziel is van God.

Alles is van Hem!

En toen kwam het binnen... iedereen kan doen wat ze willen. Iedereen kan van alles roepen over mij en van mij. Ze kunnen mij alles afnemen op materialistisch gebied. 

Maar ik ben van God. 

God beschermt, maar vooral... God zorgt!

En dáár mag ik over praten, over schrijven, over jubelen! 

We leven in een extreme tijd. Een tijd waarin van alles aan de hand is, en al de gebeurtenissen op welke manier of in welke vorm ook hoogtij vieren in ons emotionele bestaan. Maar vaak ook echt in onze dagelijkse bezigheden niet alleen de overhand hebben, maar ons leven steeds meer lijkt te bepalen.

Maar als we weer even terug scrollen naar boven... (of, als je dit uitprint... gewoon even opnieuw begint met lezen ;)) dan focussen we ons weer even op dat antwoord van die 1e vraag van de catechismus.

Wat is jouw troost?

Dat wij zo een Ontzagwekkend Grote Redder hebben. Die Zijn bloed gaf voor ons! Die ons heeft gered uit de klauwen van de duivel. Dus hoe hard die satan zal proberen te trekken. Hoe hard hij zal proberen te verdelen. Hoe hard hij die angst aan zal wakkeren.

Wij zijn uit zijn klauwen gered! Christus hééft al overwonnen! 

Wij zijn niet van hem! Wij zijn van Christus;

Díe Christus, Die non-stop voor ons aan het bidden is. 

Als wij angstig zijn; bidt Hij

Als wij verscheurd worden van verdriet; bidt Hij

Als wij verteerd worden door de verdeeldheid; bidt Hij

Hij bidt; tot Zijn Vader...

Zodat zonder Zijn Wil geen haar van ons hoofd (en ja, dat zijn er bij mij best heel veel) vallen zal...

Nee, het gaat hier niet over plukjes.. of bosjes... Nee; 1 enkele haar... verlies je niet zonder dat God dat wil. Zonder dat God ervan af weet.... 

En dan; 

Zijn dan de problemen weg? Nee

Is dan de verdeeldheid weg? Nee

Is de angst dan weg? 

JA!

Want Hij geeft rust... Rust die al je verstand te boven gaat...

Halleluja!