// WAS HET DAN ALLEMAAL WEL ECHT? //

De vraag werd gesteld in alle eerlijkheid en in alle oprechtheid tijdens een Bijbelstudie avond. 

De vraag was mij ook niet onbekend. Ik had deze vraag mijzelf al 100x gesteld, als het niet meer is geweest. 

En ondanks dat ik altijd heb moeten erkennen dat dit vooral mijn angst is, en absoluut niet de zekerheid is die God geeft in Zijn Woord, kwam deze vraag opnieuw binnen. 

Maar nu was er bij mij ergens een stuk 'dankbaarheid'. Ik ervoer een stuk rust. Midden in die vraag. 

(Al heb ik echt even niet meer helder wat ik nou geantwoord heb.) 

Tijdens die Bijbelstudie kwam ik er achter dat ik nogal veranderd ben. Opzich heb ik dát inzicht al een poosje, maar nu vooral in relatie met God. 

Het zal hier op de blog moeilijk leesbaar zijn geworden (de verandering naar een leesbare brief hoop ik dat deze dus niet letterlijk opgevat moet worden) aangezien ik net tot mijn beschaming zag dat ik welgeteld 1 blog heb geplaatst in het afgelopen jaar. 

Maar misschien was dat juist wel inbegrepen in die verandering. Prediker zegt dat overal een tijd voor is. 

Toen ik deze blog startte liep ik over met liefde voor Jezus. Liep ik over met verwondering van Zijn werk voor mij. En wilde ik dit van de daken jubelen. 

Afgelopen jaar plaatste ik 1 blog. 

Was het dan allemaal wel echt?

Het is een eerlijke vraag, en het is een terechte vraag.

En ik kan met alle, dankbaarheid rust en vertrouwen in Hem daar volmondig 'ja' op antwoorden.

Ja, het was echt.

Ja, alles wat ik heb geschreven waren veranderende levenslessen voor mij en het gezin.

en ja, afgelopen jaar kon ik zo goed als niet schrijven.

Maar dat wil niet zeggen dat Jezus minder voor mij is gaan leven.

Afgelopen jaar is voor mij nodig geweest om te vormen. Ik heb God al eerder gevraagd om mij te kneden, als klei in de Hand van de Pottenbakker. 

Hij beantwoord mijn gebed. 

Waar ik eerst 'als een baby' mocht rusten en genieten in Zijn aanwezigheid, mocht gronden en groeien in Hem als mijn Vader, het gaan leren vertrouwen in Hem als mijn Vader;

Heeft God afgelopen jaar mij geleerd waarin ik moet sterven aan mijzelf. 

Waar ik de Bijbel draai naar mijn omstandigheden, en niet simpelweg lees zoals God het zegt... en dan dáárop vertrouw. 

Waarin ik mijn zonden moet belijden en moet leren wat het vertrouwen in Hem in de weg staat. 

En dat is een hoop. 

Dat kan ik je wel vertellen.

'Louteren' 

Ik vond het altijd een prachtig woord. 

Geen idee waarom. 

Ik denk omdat de uitkomst vooral prachtig is.

Het werkwoord zelf is weinig prachtigs aan. Het doet zeer. Het haalt je van je 'zogenaamde' vaste grond. Het schopt heilige huisjes omver. Het haalt mensen bij je weg. Het brengt andere mensen bij je terug (waar je het liefst even dat blokje om voor doet). 

En toch; 

is louteren een prachtig woord met het oog op God. 

Want het enige wat het veroorzaakt, is een Hand onder je kin, die jouw gezicht optilt en tegen jou zegt..; kijk nou toch eens omhoog. kijk nou toch eens naar Míj! 

Ík heb je bij je naam geroepen, jij bent van Mij!

Ík haal dit bij je weg, en Ík laat je dit zien... 

Omdat Ík wil dat je op Míj gaat lijken!

Zodat je, als je de wereld ingaat, Míj uitdraagt...

Zodat de mensen Míj zien als ze naar jou kijken. 

Zodat er Hoop is, voor alle mensen om jou heen!

Omdat Ik niet wil dat er ook maar 1 verloren gaat...!

en lieve jij die dit leest....

Om deze laatste alinea, gun ik jou en alle anderen zo'n louterigsproces allemaal.

Want onze lieve Heere Jezus, onze grote God, Hij is zó goed en zó groot.

Hij is het zó ontzettend waard. 

Hij is het zó waard dat wij alles afleggen wat Zijn eer en Zijn glorie in de weg staat.

Dat wij dit voor Hem belijden en vragen of Hij ons hart wil vullen met ZichZelf. 

En als je dit doet, weet dan ook dat Hij antwoord geeft! Laat dit geen 'standaard' gebedje zijn, en na het amen doe je je ogen open en ga je door waar je gebleven was. 

Nee, echt... Zoek de stilte op. Schuil bij je Vader, Hij houd je vast...

Vertel Hem wat je Hem vertellen moet, en vraag Hem of Zijn Heilige Geest jou wil vullen met Zijn waarheid. 

Blijf in Zijn rust en nabijheid.... en wacht op antwoord. 

en ja, dit klinkt onlogisch... 

Als je een gezin hebt, of werkzaamheden te doen hebt, kan je niet de hele dag op je knieën voor je bed. 

Zou je zeggen.

Geloof mij, als het nodig is, krijg je exact de tijd die nodig is. (de tijdstip dat deze blog gemaakt word is 02:41 uur. Als God wil dat je schrijft, en jij stelt uit... houd Hij jou wel wakker ;))

Maar ook als je toch door moet en je hebt geen antwoord; Blijf alert en blijf vragen. 

Schrijf desnoods op wat er gebeurd; welke liederen je hoort, welke Bijbelgedeelten je leest (en opvallen) en lees na een poosje alles even terug.
En je zal verbaasd zijn ;)

Want dít is waar het om draait. 

Gods stem leren verstaan. 

En van daaruit gehoorzaam zijn. 

Dat was mijn vraag van vorig jaar aan God; 

"Heere, wilt U mij leren Uw stem te verstaan? 

Volgens Uw Woord kennen Uw schapen Uw stem en kunnen zij U daarom volgen.

Maar ik weet Wie U ben, ik weet wat Uw Woord over U zegt en ik geloof wat U over mij zegt. 

Maar Heere, ik kan niet zeggen dat ik Uw Stem écht ken; zó dat ik er zonder zicht op uitkomst blind op durf te vertrouwen.

Mag ik Uw stem leren herkennen? Zodat ik weet wanneer ik linksaf, rechtsaf of rechtdoor moet gaan? Of wat U dan ook van mij vraagt? "

En dan moet je eerst weten Wie God is.

En daarna, onderwijst God Zelf.

En God onderwijst door Zijn Woord en Geest. 

Dat is de Bijbel, én jouw hart. (het willen en het werken) 

En dan ga je merken, dat jij de Bijbel niet meer leest. 

Maar dat de Bijbel Levend word. Dat je zelfs in je hart antwoorden uit de Bijbel krijgt waarvan je niet wist dat ze in de Bijbel stonden.

Dat de Bijbel letterlijk voedsel word; en je niet meer wil stoppen met lezen. 

En zelf je kids verschil gaan zien of jij dicht bij de Heere leeft, of andere zaken voorrang gaf. 

En is dit makkelijk?

Nee, het is een strijd. Het is bij mij nog maar net begonnen. 

Maar het geeft een zekerheid in Hem die alle verstand te boven gaat.

Paulus omschrijft dit proces als; 

'werk aan uw eigen zaligheid met vrees en beven' (Fill 2:12)

Het is onzeker en kan ontzettend angstig en onveilig voelen.

Maar je kan en mag dit ook alleen maar doen in deze zekerheid: 

'want het is God die in u werkt! zowel het willen als het werken, naar Zijn welbehagen.'  (Fill 2:13)

En dan is dit toch niets anders meer dan jubelen? 

Het is God die in je werkt!

God; die intrek heeft genomen in jouw hart.

God; die jou rein ziet door Zijn lieve Zoon. 

God! Die de aarde gemaakt heeft, Die de zee gemaakt heeft...

Het heelal en de mens; álles bedacht Hij.

Die wij een trap na hadden gegeven. 

Maar ons teveel liefhad. 

Teveel. Om ons verloren te laten gaan.... 

Díe God.

Díe is het die in je werkt.

Díe God is het zó waard!

En dan klamp ik mij vast aan de woorden van Filipenzen 3:13 en 14

Broeders, ikzelf denk niet dat ik het gegrepen heb,

maar één ding doe ik: vergetend wat achter mij is, mij uitstrekkend naar wat voor is, jaag ik naar het doel: de prijs van de roeping van God, die van boven is, in Christus Jezus.

Zullen we het samen doen? Komend jaar?

Samen jagen, naar het Doel...?

het staat (eventjes teruglezen;)) in Filippenzen 1:9-11

En dít bid ik:

dat uw liefde (de liefde voor God) nog steeds overvloediger word in alle kennis en fijngevoeligheid, 

opdat u kunt onderscheiden wat wezenlijk is, 

opdat u oprecht bent en zonder aanstoot te geven tot de dag van Christus, 

vervuld met vruchten van gerechtigheid, 

die door Jezus Christus zijn, 

tot heerlijkheid en lof van God!

Dat is ons gebed voor jullie in het komende jaar!

Hem zij de eer, en de heerlijkheid, tot in eeuwigheid.

Halleluja!