// D R A G E N //

 Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan. Dáár! Waar het juíst het moeilijkst was! Maar 1 paar stappen staan...

Deze woorden kwamen gister voorbij op de radio,  en zoals elke keer weer als ik dit lied hoor,

 raakte het me nu weer.

In dit ene zinnetje krijgt mijn hoofd het elke keer weer voor elkaar om alle gevoelens die ik in het leven gevoeld heb op dat moment in 1 keer te laten plaatsvinden binnenin mij. 

En hoewel ik echt weet hoe het verder gaat, en weet hoe het lied eindigt en ook zeker weet wat God hiermee tegen mij wil zeggen; kan ik mij dan nog die boosheid, die radeloosheid,

 die intense angst zo goed herinneren. en ook echt weer voelen.

Want hoe vaak voelde het niet zo? 

Hoe vaak leek het niet of ik er alleen voor stond? Dat niemand mij begreep. ik vast zat in mijn eigen gedachten. Dat de hemel dicht leek en mijn gebeden niet verder kwamen dan het plafond!

Ik begreep het niet, ik begreep God niet, ik had het op dat moment zelfs prima gevonden om weg te gaan bij Hem. Alles maar te laten zoals het was. Het hielp toch niet..

Dacht ik.

God dacht anders! Gelukkig! 

Hij bleef mij trekken, Hij bleef mij laten bidden, roepen en boos worden op Hem; 

Hij gáf hulp en uitkomst. 

op Zijn tijd!

Het lied eindigt namelijk zo ontzettend troostvol...

"Míjn lieve kind!

Juíst toen het zó moeilijk was! Tóen heb Ik jou gedragen!"

Ondanks dat ik het zelf niet merkte, ondanks al mijn emoties, mijn woede en verdriet naar God toe,

 ondanks mijn onbegrip. 

Hij dróeg mij!

9 maanden mocht ik mijn kindjes dragen onder mijn hart.

God verwoord dat zo intens mooi in de Bijbel. 

Babytjes worden gevormd en gedragen in de moederschoot. 

(Jeremia 1:5) 

De schoot van een moeder. Ooit wel eens over nagedacht? 

Als ik denk aan de schoot van mijn moeder denk ik aan veiligheid. geborgenheid. Ik hoorde mijn moeders hart als ik tegen haar aanlag. Ik rook mijn moeders geur (en ja, ik koop nu nog alleen maar parfum die daarnaar ruikt :)) Ik voelde de stembanden van mijn moeder als zij praatte, dat kon zo heerlijk geruststellend resoneren in mijn hoofd. 

Ik weet nog zó goed dat dat zó intens veilig voelde. 

In die veiligheid werden ook mijn Mich en Yaantje gevormd, 

en dan mocht ik ze 9 maanden in díe veiligheid dragen. 

En na die 9 maanden? Dan draag je verder. 

Eerst letterlijk, ik bedoel; als je net bevallen ben kunnen ze uit reflex een paar stapjes lopen. maar na die eerste week is dat toch echt over en is de verwachting 'mama of papa draagt me wel' al aardig ingeburgerd ;)

Je draagt ze omdat ze zelf niet kunnen lopen. 

Maar je draagt ze ook om hun emoties te verwerken, om ze te helpen met pijn en verdriet.

Je houd ze heel dicht bij je hart. 

En je hebt zelf pas rust als je hun tevreden in de box ziet kraaien en spelen.

Je draagt ze letterlijk; of, als dat niet meer kan, figuurlijk. Je draagt ze mee in je hart. Je bid! Je legt alles waar je je zorgen om maakt voor de voeten van onze Heere Jezus Christus neer. 

Je raakt je kinderen nooit kwijt! Ook al zijn ze niet meer bij je uit eigen wil, 

of kunnen ze niet meer bij je zijn.

Je draagt je kinderen. Altijd!

En dát is nu exact waar dit lied mee eindigt. 

Hij draagt ons, als Zíjn kind, in Zíjn veilige geborgenheid!  

Hij loopt met ons mee over onze levensweg, maar als wij het zelf niet meer kunnen? dan dráágt Hij ons!

 Zien we dat altijd?

Nee, als een babytje veel pijn heeft en krijsend op je armen ligt heeft het teveel pijn om te kunnen genieten van het feit dat je hem of haar draagt. 

Zo gaat het ook in het leven. Vaak zien we de acties van God pas achteraf.

Maar wát een troost! Dat we het mógen zien! Dat Hij het ons wil láten zien. 

Dat Hij ons draagt.

Vol liefde!

'Voetstappen in het zand'

Ik droomde eens en zie

ik liep aan 't strand bij lage tij.

Ik was daar niet alleen,

want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,

en lieten in het zand,

een spoor van stappen; twee aan twee,

de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,

en zag mijn levensloop,

in tijden van geluk en vreugde,

van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,

zag ik langs heel de baan,

daar waar het juist het moeilijkst was,

maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?

Juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag,

op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,

en antwoordde op mijn vragen;

"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,

toen heb ik jou gedragen..."