// L U I S T E R E N //

 

"Mama, de duivel zit in mijn hartje!"

Met deze woorden wilde Micha vorige week gaan slapen.     

 Ik voed Micha al vanaf best jong op met de wetenschap dat de duivel bestaat. Op een kinderlijke manier proberen we uit te leggen wat zijn werken zijn en hoe hij ons bij God vandaan wil trekken.

In ontzettend veel onzekerheid, laat me dat wel duidelijk maken!

Want ik weet niet in hoeverre je je kind dan met “angst" opvoed.

Maar als ik hem de werken van Jezus wil leren, kan ik niet om de duivel heen;

als ik uit wil leggen wat er hier op aarde gebeurd en waarom wij handelen hoe wij handelen,

waarom papa en mama telkens opnieuw fouten maken, en het soms ook niet goed weten.

Waarom mensen boos op elkaar worden, waarom je zelf zo boos kan worden.

Waarom je zo vaak niet met God bezig wil zijn.

Ik kan er niet omheen. 

 Zoals vaker gebeurd reageerde ik verkeerd; ik werd nijdig omdat ik het gevoel had dat Micha mij met die woorden puur pijn wilde doen omdat ik geen boekje voor wilde lezen. 

Ik nam het hem kwalijk dat hij dát er precies voor gebruikte. Want dat 'pijn doen' dat lukte namelijk.

Tot in het diepst van mijn ziel voelde ik een enorme pijn en verdriet opwellen. Want welke moeder wil dit nou horen uit de mond van haar kind?

Wat zich dus uitte in boosheid. 

 Ik zei (niet heel liefdevol) dat hij dit nooit meer mocht doen en al helemaal de duivel niet mocht gebruiken om mij een beetje verdrietig te maken.

Ik ging met hem bidden maar merkte dat mijn emoties nog erg hoog zaten.

Mijn gebed was niet heel oprecht zeg maar. 

  Later op de avond lag Mich te krijsen in zijn bed. Helemaal overstuur was hij… 

Normaal gesproken moet hij dan heel nodig plassen en is te moe om zijn bed uit te komen. Maar nu ik hem op het toilet had gezet kwam ik erachter dat dat het probleem niet was.

Weer terug in bed bleef hij zo ontzettend verdrietig en klampte zich helemaal aan mij vast en zo bonkte die zin  mijn hoofd weer binnen.

“Mama, de duivel zit in mijn hartje"

  En toen kwam het binnen… 

Ik heb helemaal niet gevraagd waaróm hij dit zei!

Mich is een super impulsief mannetje maar zegt en doet nooit iets zonder reden!

Ik ben gaan bidden; Vergeving gaan vragen voor mijn zonden, mijn boosheid, mijn falen. 

Maar vooral ook bescherming voor mijn lieve mannetje.

Ik ben blijven bidden tot hij rustig werd. 

Hij heeft heerlijk geslapen, de hele nacht.

 De volgende ochtend vroeg ik hem of hij het zich nog kon herinneren. En hij knikte bevestigend.

Ik vroeg hem waarom hij dit zei. 

En hij zei: “ ik voelde zoveel verdriet in mijn hartje mama!”

Zijn opmerking was dus niet om mij te pijnigen, of gewoon omdat hij dat wel even stoer vond om te zeggen.

Hij slaat wel degelijk op wat ik hem probeer te leren en denkt erover na. 

Wat een les! Voor mij vooral…  

Nee, ik vond het verschrikkelijk om het te horen. 

Maar wat ben ik blij dat hij dat durft te zeggen tegen mij. 

  En wat heerlijk om toen een berichtje uit Indonesië te lezen en daarin te lezen dat de duivel daar hetzelfde probeerde, maar dat Jezus ook daar overwon!

Dit konden we ook met Micha delen!

Want echt; Jezus ís Overwinnaar! Zelfs als wij Hem onderschatten en denken dat de werken van de duivel wel meevallen of onze kinderen niet geloven op hun woord.

 Hij beschermt ons en Hij overwint!

U, HEER, bent een Schild om mij heen, U bent mijn eer, U houd mij staande!

Psalm 3:4