// W E E G S C H A A L //

 

En ja! Daar was het moment. Ik moest op de weegschaal! 

Niet gepland, al helemaal niet op voorbereid. En ik kon er niet onderuit.

Eigenlijk wilde ik aan de psycholoog vragen of ik er met mijn ogen dicht op mocht staan, dat zij zelf even het getalletje op zou schrijven. 

Ik denk dat ik onbewust toch wist hoeveel dat getalletje met mij zou doen.

Na de bevalling van Yana is mijn eetpatroon best een dingentje. Tijdens de zwangerschap at ik alles wat  los en vast zat, puur omdat ik alles wat gezond was niet binnen hield. Maar ik kon toen goed aanvoelen wanneer ik geen zin meer had in eten. Dus ik ben daardoor weinig tot niet aangekomen in de zwangerschap.

Hierna werd het sprookje toch iets anders, want mijn eetpatroon veranderde behoorlijk, van weinig ongezond eten naar een onverzadigbaar geval en daar kon geen gezond voedsel tegenop boksen. 

Want hallo borstvoeding! 

Toen dit helaas gestopt moest worden was mijn hele eetpatroon foetsie. Het enige wat ik nog bezat was de kennis van gezonde voeding. Maar wat mijn lichaam nodig had aan bepaalde voeding, hoeveel voeding en of dat ik nou trek had of te moe was? Ik wist het allemaal niet meer. 

Na de bevalling van Yana had ik 1 keer gewogen, en was daarna langzaamaan weer in de dieetmodus geraakt door alle twijfels die ik ervaarde rondom de voeding. Mag ik dit wel, eet ik niet teveel? Ik heb trek! Dit is slecht! Mag ik nu wel genieten? Allemaal gedachten die meer en meer het leven gingen beheersen. Ik had dit alleen nog niet zo goed door.

Tot ik dus op die weegschaal moest gaan staan. Alles in mij schreeuwde, ik wíl niet!! 

Maargoed, tegen een psycholoog ga je niet in (ik in elk geval niet). Dus ja, het moet echt met lood in mijn schoenen geweest zijn, maar ik stapte op die weegschaal.

En hij gaf gewoon 2 kg zwaarder aan!! 

En nee, ik vond daarna dat lood in mijn schoenen dus echt niet terug. 

2 hele kilo’s! Aan mijn lijf dus blijkbaar!

Mijn gedachten waren toen niet bepaald netjes.

Mennn.., wat baalde ik zeg! Yaan was amper 3 maanden oud en er zaten al 2 kg bij! Alles was gewoon voor niets! Ik was non stop aan het vechten. Voor niets! 

Ik kon het er beter bij laten zitten en gewoon maar eten wat ik wilde. 

Dacht ik.

 

Ik kwam thuis en gooide alles eruit bij Geer, en was bloedsacherijnig.(Arme Geer)

 Maar wat ik vooral ook voelde was verdriet en teleurstelling. 

Verdriet om mijn gedachten; ik dacht namelijk weer dat ik niets meer waard was met die 2 kg extra. 

Maar ook teleurstelling. Teleurstelling in mijn lichaam.  Teleurstelling door mijn falen. Teleurstelling in mijzelf omdat iets waar ik dacht goed in te zijn toch iets was wat nog steeds een leerschool voor mij was (hallo hoogmoedige ikke) 

Ik wist echt even niet meer wat ik moest doen, en besloot behoorlijk ten einde raad heel mijn verhaal eruit te gooien bij iemand waarbij ik wist dat zij het ook niet makkelijk had. En deze methode met vallen en opstaan onder de knie heeft gekregen. 

Ik zocht dus hulp!

En ik kreeg antwoord! Ik kreeg meetbare handvaten hoe ik mijn vertrouwen in mijn lichaam terug kon krijgen. Met kleine en haalbare stapjes. Ik kreeg bemoedigende woorden (die ik eigenlijk allang wist, maar niets meer deden als ik ze tegen mijzelf zei) dat die 2 kg helemaal niets zei. Dat ik nog aan het ontzwangeren was en dat het prima kon dat mijn lichaam even anders reageerde nu.

Ik kreeg de handvaten waar ik even de focus op moest leggen en waar juist niet op. Even mijn gedachten ombuigen met hulp. 

Wát een verademing. Ik voelde me gehoord en kreeg lucht. 

Hierdoor ook echt nieuwe energie om gewoon weer verder te gaan met de methode. En dus niet meer bij die pakken neer te gaan zitten. 

Nu zullen de Christelijke volgers wel denken, waar blijft God in dit verhaal? 

En ja, ik heb me suf gepiekerd  hoe ik Hem overal bij moest betrekken. Want heel eerlijk? Ik voelde Hem niet dichtbij op dat moment. Mijn focus was zó op de situatie dat ik Hem vergat. 

Iets met mens en verre van perfect zijn enzo. 

Maar, als ik nu teruglees dan weet ik waar ik Hem mag en moet noemen. 

In het héle verhaal! Hij was er toen ik op die weegschaal moest staan! Je zal misschien denken; 

“Serieus Hann, het is maar een weegschaal!!” 

Ja, het was maar een weegschaal die voor mij heel mijn verleden even met zich meedroeg 

(later hier meer over in een andere blog). 

Dus ja, Hij was er bij die simpele weegschaal! Hij was er bij mijn gedachten en verdriet en teleurstelling. Hij gaf mij het inzicht dat ik hulp moest zoeken! En Hij stuurde zo’n geweldig persoon op mijn pad…

Oh jongens, wat is Hij goed!

Niet ons, HEERE, niet ons, maar geef Uw Naam eer.

Om Uw goedertierenheid. Om Uw trouw!

~ Psalm 115:1 ~