// DE DONKERE BRIL //

Hij was er weer, die ellendige donkere bril.
Hij is er vaker geweest in mijn leven, tijdens mijn zwangerschap bleef hij weg. 

GOUD was dat!
Maar nu was hij er weer, in vol ornaat. 

Een tijdje geleden was ik wat aan het googelen naar informatie over emotie eten. Ik was daar nogal een ster in, en had dit na de bevalling van Yana weer niet helemaal onder controle. (in vergeleken met vroeger ging het uitmuntend, maar dat perspectief was even weg.) 

Ik las toen ergens dat je tijdens de momenten van emotie eten heel je situatie zag door een donkere bril. 

En ik kreeg weer een klein beetje meer inzicht in mijn wezen. 

Ik heb die periodes veel gehad, zeker tijdens mijn depressie, maar ook voor ik daarmee gediagnostiseerd werd. Ik vond dit ook altijd heel naar, het maakte mij ontzettend onzeker. 

Want waarom kon ik op het ene moment wel van iets genieten, terwijl een week later exact hetzelfde aan de hand was en ik het ongeveer ervaarde als een bedreiging op heel mijn omgeving en mijzelf. 

Dit konden bezoekjes afleggen zijn, of bezoek ontvangen. Het kon een activiteit zijn of zelfs een gesprek wat ik andere mensen hoor voeren. Tot aan non verbale communicatie aan toe. 

Het trok zich best diep door.

En als ik die donkere bril af had, ging het prima. Ik kon alles plaatsen, alle prikkels handelen en had geen last van sacherijnige blikken van de medemens. 

Maar zodra de bril op ging, voelde ik de spanning toenemen. 

Mijn antennes naar de buitenwereld stonden op scherp, het liefst kroop ik weg in het verste en donkerste hoekje in het huis en praatte ik met niets en niemand.

Maar dat werkt niet met 2 kids. 

Dus toen ik dit laatst weer voelde ging ik door, ik vocht tegen die stomme bril en wilde de vrolijke en leuke moeder zijn die ze verdienen. Ik zette mijn spanning met alle kracht die ik in mij had aan de kant en bleef leuke dingen doen. Ik bleef de prikkels opzoeken en wilde niemand teleurstellen. 

Tot die welbekende barstende bom zich aandiende...

En toen kreeg Geer het te verduren. 

Ik ga er niet te lang over uitweiden, maar ik hou het erop dat het geen gezellige avond was die avond hier in huize Schelling.

De volgende dag kwam; na een nacht van 3 uur slaap was ik nog steeds niet op m'n best. 

Ik kwam mijn bed uit en begon de dag met een gevulde koek van de bakker. Die overigens heerlijk was, maar ik at deze niet om die reden. Echt zonde! 

En toen gingen bij mij de belletjes rinkelen. 

De donkere bril! Hij was weer op! Ik was weer aan het emotie eten. 

En het duurde nog echt even (want hé, 3 uur slaap maakt het verwerkingsproces in mijn hoofd ook behoorlijk wat vertraagd) maar ik bemerkte zomaar vooruitgang. 

Ik besefte namelijk dat die bril weer af zou gaan. Ik heb deze periodes vaker, en zal er doorheen moeten blijven gaan. Maar ik kon het nu plaatsen. 

Ik wist wat er lichamelijk aan de hand was (yep, dit speelt ook altijd mee) en welke keuze ik op mentaal vlak had gemaakt wat geen positief effect had op die bril.

Met mijn vechten tegen die bril is de bril niet afgebleven, maar kwamen de symptomen iets minder gedoseerd de boventoon voeren. 

Maar met het besef dát het die donkere bril was, kon ik tijdens het verwerken van alles wat ik voelde en ervaarde een plekje geven; in de wetenschap dat het weer zou verdwijnen. 

Dat dít niet de werkelijkheid was. En dat het weer beter zou worden. 

Toen besefte ik na even ook weer intens hoe rijk gezegend ik was. Manlief die die avond ervoor nog even alles voor zijn voeten gesmeten kreeg, bleef mij bellen, appen en nam geen genoegen met korte afgezaagde antwoorden. 

Hij gaf de liefde die ik nodig had zodat ik weer van mijzelf kon houden. 

Hij nam Mich eventjes mee zodat mijn hoofd na een drukke dag weer even kon resetten.

We aten die avond erna aan een tafel gevuld met eten, maar vooral met liefde...

Mijn hart stroomde over van dankbaarheid...

En die dankbaarheid...

Die resoneert nu nog...

Alles is uit hem ontstaan, alles is door hem geschapen, alles heeft in hem zijn doel. Hem komt de eer toe tot in eeuwigheid.

Romeinen 11:36