// (g)EEN PAASPREEK //

 

Het was Pasen!

En ik wilde een paaspreek.. ook al was het er maar 1tje!
 
Voor mijn gevoel kregen we 3 preken over de dood. 

Ware preken! 

Preken met een indringende boodschap, laat daar geen misverstand over zijn. 

Maar de opstanding van Christus? 

Ik mistte het echt.
Ik verlangde naar de overwinning, het jubelen, de uitleg van de woorden die beschreven werden in Mattheüs, Markus, Lukas en Johannes
Ik verlangde naar het opnieuw horen van Christus Zijn kracht. Om mij daaraan vast te klampen. Maar ze kwamen niet. (of ik hoorde ze niet, dat laat ik even in het midden. Want hé; een preek luisteren met baby en peuter vraagt nogal wat energie van mij 😉)
Dat wil zeggen; niet op de manier waarop ik er naar uitzag.
 
Ik vind het altijd best lastig als ik het niet met de preken eens ben; Inhoudelijk, of zoals nu; een ander onderwerp als ik had bedacht. Nou ja, heel Nederland had bedacht. Want hé; het was gewoon echt Pasen. Een feest over de opstanding van onze Heere Jezus Christus.

Ik durf dan ook nooit zo goed te uiten dat ik hier moeite mee heb. Misschien door het bijzondere idee dat ik heb ontwikkeld dat dominees altijd de complete waarheid spreken, en preken niet discutabel zijn.  (Dat zij ook maar mens zijn wil mijn hoofd niet altijd geloven)

Misschien ook omdat ik het gevoel heb de dominee aan te vallen, terwijl hij er juist zo biddend mee bezig is (geweest), wat absoluut niet mijn intensie is. Maar ik mij goed kan voorstellen als dit zo ervaren word.
Misschien ook omdat ik niet mijn boodschap de boodschap van de preek wil laten zijn, je gaat dan zo makkelijk over op de bijzaak, en meestal kom je niet uit op de boodschap van de preek zelf.
 
Maar waar blijft dan mijn gevoel? Het mocht er dus automatisch nooit zijn van mijzelf, en ik veroordeelde mijzelf standaard als ik dit voelde of zo ervaarde.
“Ik was zondig, en dat kwam nu even x10 tot uiting.”
 
En nu ga ik hierover bloggen, iets met het ene en andere uiterste. 

De reden? 

Ik ben niet de enige, en als ik niet de enige ben die zo denkt, voelt en ervaart en niemand praat erover, zijn er dus meerdere mensen die hier vastlopen.  Dus ik besloot om ook dít onderwerp open te gooien.
 
Want ik geloof dat gevoel er mag zijn. Het komt ergens vandaan. Of het nou goed of slecht is. Het is er, het mag er wezen en het mag absoluut niet onder tafel gestopt worden omdat een ander er anders over denkt. 
Het kan namelijk een ontzettende impact hebben op je geloofsleven, of überhaupt je leven.
 
Even heel kort mijn situatie als voorbeeld;
Ik verlang naar een paaspreek 
Ik krijg 3x voor mijn gevoel géén paaspreek.
Ik voel teleurstelling 
Ik mis voeding 
Ik veroordeel mijn gevoel 
Ik loop vast.  
Ik durf er niet over te praten en zoek dus afleiding in andere dingen of (dit kan er zelfs toe leiden) stop met geloven.
 
Dáárom gooi ik dit onderwerp dus op tafel. Niet omdat ik zo in de schijnwerpers wil staan, niet omdat ik negatieve aandacht wil vragen. Maar puur om het feit dat ik niet alleen ben, dat er zoveel anderen zijn die preken soms echt niet begrijpen, of niet gevoed uit de kerk komen. Waar we op onze beurt niet of weinig over praten, óf het gevoel/de gedachtegang veroordelen (met of zonder woorden).

En het uiteindelijk zo’n ingrijpend effect kan hebben op je (geloofs)leven.
 
Vanmorgen werden we wakker, en Mich lag bij mij in bed (dat gebeurd nogal regelmatig de laatste tijd; hij verliest ’s nachts nog wel eens het besef van de grootte van zijn bed ofzo denk ik) en vroeg of we eruit gingen. Ik met mijn slaperige hoofd zei dat me dat niet lukte..
“Waarom niet mam?” Vroeg hij.
“M’n dekens zitten vastgeplakt aan mij” antwoordde ik met het idee grappig te zijn.
Mich daarin tegen vond het alles behalve grappig, en begon bijna te huilen.
“Nee mam, dat kan niet!”  zei hij met een huilstem.
Ik -gelijk klaarwakker- vroeg; “waarom niet dan?”
“Dan ben ik de hele dag alleen!” kreeg ik als heel bang antwoord.
 
“Wat gaat er allemaal in dat koppie om?” vraag ik me elke keer weer verwonderd af! Ik heb het over vastgeplakte dekens, en hij beseft binnen 2 seconden dat ik dan dus niet uit bed kan komen, niet zijn boterham kan smeren, niet kan helpen bij toiletgang, niet Yana de fles kan geven, enz…
Maar vooral, wat ben ik blij dat hij zich steeds beter kan uiten, en dat ik heb geleerd (en nog steeds bijleer) om naar hem te luisteren. Zijn antwoorden zijn zó vaak incompleet maar als ik dan doorvraag komt er zo’n diepe realiteit van zijn denkwereld naar boven.
 
En hierom moest ik denken aan mijn gevoel over de Paaspreken.
Hoe incompleet zijn wij?
“Wij kennen ten dele” zegt de Bijbel. Wij weten niet alles. Wij zien maar hele kleine ministukjes. Maar toch ervaren we zó veel!
Dáárom zegt God ook; “En als iemand van u in wijsheid tekortschiet, laat hij die dan vragen aan God, Die aan ieder overvloedig geeft en geen verwijten maakt, en het zal hem gegeven worden.
Maar laat hij er in geloof om vragen en daarbij niet twijfelen. Immers, wie twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind voortgestuwd en op- en neergeworpen wordt.”
 
Want weet je, ík moet leren luisteren naar Micha.
Ik zucht weleens heel verlangend; “Oh, had ik maar een handleiding op een presenteerblaadje erbij gekregen, bij dat mannetje.” Het leek me (nog steeds eigenlijk) zó ideaal!
Maar ik krijg de gaven en de kracht van onze Hemelse Vader om hem steeds een beetje beter te begrijpen. En dan groeit ook de verwondering hoe uniek God ook hem heeft gemaakt.
 
Maar God hoeft niet te léren luisteren naar ons! 

Hij heeft ons gemáákt namelijk! 

Hij ként ons!
In psalm 139 staat; “Ik loof U omdat ik ontzagwekkend wonderlijk gemaakt ben;
wonderlijk zijn Uw werken, mijn ziel weet dat zeer goed.
Mijn beenderen waren voor U niet verborgen,
Toen ik in het verborgene gemaakt ben en geborduurd werd in de laagste plaatsen van de aarde.
Uw ogen hebben mijn ongevormd begin gezien, en zij alle werden in Uw boek beschreven,
de dagen dat zij gevormd werden, toen er nog niet één van hen bestond.”
 
God wéét ook dat wij niet alles weten, God wéét dat wij vaak iets anders denken nodig te hebben als dat God voor ons heeft bedacht.
Dat is niet zondig; Dat is onkunde. Dat is puur mens zijn. Dat probleem hadden Adam en Eva voor de zondeval ook namelijk. Zij wisten niet alles.
Welke opdracht hierbij voor ons klinkt?
Ín geloof! Vragen om wijsheid.
 
Dan geeft God!
Overvloedig
En zonder verwijten.
 

En dan? Dan heb je rust. 

Rust als je terugkijkt op de preken die je op dat moment niet voedden omdat je eigen wil in de weg zat. Dan krijg je alsnog voeding door dat God ook dán nog door die preken kan werken. 

Dan mag ik me overgeven aan de wil van Hem.

Halleluja, Heere wat bent U groot en goed!