// SESUDAH SELASAI //

Vanmorgen begon met verdriet.

Onbeschrijfbaar intens verdriet.

Ik zat vast in mijn zonden. Mijn falen.  Dat Jezus zoveel moest lijden voor mij. En ik nog steeds tot zoveel zonden in staat was.  Het leven zag er donker uit. De liederen die ik hoorde waren donker en omschreven de duisternis die ik voelde. De woorden van hoop waar ik naar snakte klonken niet. De vrolijke lach en ongedwongen blijheid van Micha resoneerde niet in mijn hart.  Door de lieve lach van Yaan voelde ik nog dieper mijn schuld. Die liefde die ik van haar krijg; zo onverdiend.

Het sterven van Jezus. Het lijden.  Het ging zo onbeschrijfelijk diep. 

Ik plaatste vanmorgen al een stukje waaruit dit voortkwam.
Maar wat hield het in?

Micha had gisteren tegen een jongentje* gezegd; “jij gaat niet naar de hemel.” Ik schrok me de tandjes toen ik dit hoorde, want ik was heel bang dat dit zondige gedachten waren die uitgesproken werden. Later bleek dat hij niet wilde dat het jongentje zou sterven omdat hij dat jongentje niet kwijt wilde. 

Pure liefde dus. Alleen ietwat onhandig uitgedrukt.

Dat is wat sterven horizontaal voor ons inhoud. Wij raken mensen kwijt. 

Wij moeten afscheid nemen. Wij moeten loslaten.

Maar wat hield dit sterven van Christus in? Het “betalen voor onze zonden" ?

Jezus Zelf deed dit uit liefde. Daar kwam het vandaan. 

Maar waar moest Hij doorheen? Wat moest Hij dragen? Wat moest Hij doorstaan?

Al het lijden;
De vernedering 

van de gevangenneming, het bespugen, het bespotten.
De pijn 

van de zweepslagen, van de doornenkroon, van de uitputting, van het dragen van zo’n zwaar kruis, van het doorboren van Zijn handen en Zijn voeten, van het hangen aan het kruis.
De angst 

voor het lijden (in Gethsemane,) de angst voor de toorn van God (wat blijkt uit Zijn smeekgebed of deze drinkbeker niet voorbij kan gaan) .

Ik kan met geen woorden beschrijven hoe diep dít is gegaan en hoeveel dít betekend!

Maar wat hield het in voor God de Vader?
Hij gaf Zijn Zoon! Aan ons. Aan deze wereld.

Kan je het je voorstellen? Jouw eigen kind, je eigen vlees en bloed ongeveer letterlijk uitleveren aan een bende waarvan je weet dat ze er niet zuinig op zullen zijn. Waarvan je zelfs weet dat ze jouw kind, jouw eigen vlees en bloed, jouw liefste, jouw kostbaarste bezit zullen doden. Zou jij het doen?

Ik niet. 

Noem mij zondaar, noem mij zelfzuchtig,  egoïstisch,  enz. 

Maar ik zou mijn kind voor geen goud weggeven, laat staan aan zulke lui.

Er is een tijdje sprake geweest dat ik misschien een periode het huis uit moest voor mijn depressie. 

Ik stond voor alles open, behalve voor het feit dat ik Micha op dat moment weg moest brengen. 

En niet op kon halen als ik dacht dat hij mij nodig had, als ik dacht dat hij pijn had, 

als ik het nodig achtte.
Ik kon het niet. 

Alleen al het feit dat ik niet bereikbaar zou zijn voor hem zorgde op dat moment voor complete error in mijn hoofd.
En dan zou híj nog naar 2 geweldige mensen gaan.
Ik kan dat dus in díe situatie al niet.
 
En God de Vader? Hij deed het.
In Zijn situatie
Een situatie wat ik hierboven beschreef, Zijn Liefste, Zijn Enige sturen naar een wereld vol met zondaren, haters en bespotters.
 
Met Zijn vooruitzicht;
Een vooruitzicht wat naast perspectief ook een ontzettende pijn inhield.
 
Met Zijn wetenschap;
De wetenschap dat Hij Zijn Zoon moest laten lijden, het niet van Hem weg zou kunnen nemen. Hem zelfs Alleen moest laten lijden. Hem niet kon ondersteunen daarin.
 
En waarom?
Uit die allesomvattende Liefde voor ons! 

Om hoop en uitkomst te geven voor ons! Voor jou en mij!

Ik kan daar niet over uit. Zó diep gaat die liefde voor ons! Mensen die Hij als Zijn kinderen aan wil nemen, sterker nog; aan heeft genomen! 

Het enige wat wij hoeven te doen is Hem aannemen en niet weg te stoten met ons ongeloof en eigen beter weten. Klinkt makkelijk hè..., maar lees dan voor het gemak nog even die eerste alinea. 

Daar is niets makkelijks aan namelijk. Als je Hem aanneemt als je Redder, zie je hoe zondig je zelf bent. en hoe hard je Hem nodig hebt! 

En daar is voor ons zelf niets makkelijks aan. Wij fixen het liever zelf met genoeg Bijbel lezen, genoeg stille tijd nemen, en wachten op 'het wonder'.

Maar is dít niet wonderlijk genoeg?
Ook de Vader onderging pijn. Door Zijn toorn, Zijn woede over onze zonden over Zijn Zoon uit te storten. Zodat wij bij Hem terug kunnen komen.

Wát een liefde! Hij ís liefde!
 
Ik voelde die liefde weer toen ik het verhaal van de goede Herder voorlas aan Yana. Ik heb de babybijbel, die heel erg gericht is op het voelen en ervaren. 

Ik mocht lezen over het schaapje, dat dicht bij de Herder moest blijven. Maar toch zo ver weg dwaalde.
Dat dat zo eng en angstig en gevaarlijk voelde. Zo ver bij de Herder vandaan. 

En daar werd mijn angst, mijn duisternis van het begin van deze blog verwoord, en mocht ik het al voorlezend biddend neerleggen bij mijn Hemelse Papa.
Ik mocht Yana laten voelen hoe het voelde als ik haar opving als ze een beetje achterover viel. Dat ze veilig was in mijn armen. Ik mocht haar dicht tegen mij aandrukken.

En toen kwam het binnen.
Díe Liefde, die ik hier boven beschreef, 

Díe Liefde veroorzaakt deze veiligheid. 

Díe Liefde zoekt mij als ik wegloopt.
Díe Liefde laat Jezus zelfs voor mij sterven. Aan een kruis!

Díe Liefde..

Díe heeft het volbracht!

Oftewel in het Indonesisch; Sesudah Selasai!

Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.
~ Johannes 3:16 ~

*relaties worden niet altijd genoemd i.v.m. privacy