// S T I L T E //

En dat midden in een storm. die je leven inraast en niet lijkt te verstommen.

Stilte; op de momenten dat je denkt te verdrinken, en er niemand lijkt te zijn die je hand vastgrijpt om jou boven het wateroppervlak te houden.

Stilte; als ál je zekerheden wegvallen.

Stilte.

Ik snapte God niet; beter gezegd, ik snap God heel vaak niet. 

Best verklaarbaar wel; 

Ik snap mijzelf ook vaak niet, dus hoe Iemand snappen die de hele wereld in Zijn Hand heeft en houd.

En toch wil ik het wel graag. 

God snappen. 

Maar God leerde mij enkele jaren terug iets wat ik toen nog niet compleet bevatten kon. 

Ik had een behoorlijke terugval in mijn depressie en er was sprake van een eventuele opname voor mij. 

Naast alle paniek die dit idee bij mij veroorzaakte [want hallo; ik had een man, ik had een kind, ik kon simpelweg niet weg] kwam zo ontzettend sterk de vraag (zeg maar gerust schreeuw) bij mij naar boven naar God: "WAAROM"? 

Wát is Uw plan?

Waarom is dit ineens een optie? 

Jesaja 42:16 

En Ik zal blinden leiden langs een weg die zij niet gekend hebben,

Ik zal hen doen gaan op paden die zij niet gekend hebben.

Ik zal vóór hen de duisternis veranderen in licht

en wat krom is in wat recht is.

Deze dingen zal Ik voor hen doen,

Ik zal hen niet verlaten.

Dít was het antwoord van God. 

En ik kreeg rust, in Hem. 

Nog steeds was de paniek aanwezig als ik dacht aan het achterlaten van Micha. Als ik dacht aan Geer, die het huishouden runnen alleen zou moeten doen en daarbij Micha op moest vangen in al zijn verdriet. 

Maar God beloofde; Ik zal hen niet verlaten...

Niet 1x, niet 2 keer... nee vaak. en op verschillende plekken in de Bijbel, liet Hij telkens weer terugkomen dat wat er ook gebeurd, dat Hij erbij is.

Ik had de opname niet nodig. God zij dank! 

Maar nu snapte ik Hem nog minder! Hij had me rust gegeven, er was zelfs al opvang aangeboden voor Micha en nu leek het allemaal nutteloos. 

Als ik nu terugkijk glimlach ik dankbaar omhoog. Dát is God. Hij geeft ons wat we nodig hebben, zonder dat we zelf weten dat we het nodig hebben. 

Ik hoefde gelukkig niet opgenomen te worden, maar ik had absoluut deze wetenschap nodig in mijn leven. 

Ik had het ook nodig om te oefenen in het loslaten van al mijn angsten en zorgen, en ze neer te leggen bij God. 

Zolang ik op aarde ben is de strijd namelijk nog niet gestreden. Wel overwonnen, maar nog niet gestreden. En dát weet God!

Een paar maanden geleden vond er een ingrijpende gebeurtenis plaats dicht bij mensen die wij innig lief hebben. (vanwege privacy noem ik geen naam en gebeurtenis) 

De emotionele last werd zwaar, loodzwaar. 

En God was stil. 

We hadden Zijn hulp nodig, we hadden Zijn uitkomst nodig; 

Maar Hij was stil, en blééf stil.

Ik deed wat ik kon om alles beter te maken, nam alles op mijn schouders, verzoop bijna.

En Hij bleef stil!

Tot ík stil werd gezet. 

Nog meer narigheid toonde zich aan, en keuzes moesten gemaakt worden. Ik werd gedwongen om te stoppen met alles 'beter' te maken, móest alles loslaten met de bijkomende schuldgevoelens en heel langzaam... écht heel langzaam; begon ik God te horen. 

Hij begon weer met het spreken van woorden die bleven resoneren in mijn hart. 

Hij liet mij zien wat Hij in het verleden voor mij had gedaan, en wie Hij was. 

Hij sprak opnieuw de woorden...; "Ik zal blinden leiden, langs een weg die zij niet gekend hebben."

En Zijn grootheid kreeg weer de overhand. Hij leefde weer, in mij!

Hij was God, ik was blind. Maar Hij verlaat mij niet! Dat heeft Hij beloofd. En daar mag, nee; daar MOET ik op vertrouwen.

En ik kan jubelen; nee, ik wil jubelen; ik MOET jubelen! Voor HEM. Onze Machtige en Grote Maker. Die zelfs in de stilte onderwijs geeft; 

"Nog veel meer heb Ik u te zeggen, maar u kunt het nu niet dragen" (Joh. 16:12)

Wát een liefde, wát een onderwijs klinkt in deze tekst. 

Als je het hele stukje leest, lees je een troostende en rustig makende Jezus, die het verdriet van Zijn geliefden kent. Die wéét waar ze mee zitten. 

Maar ook een Jezus die wéét wat nodig is, welke uitkomst de weg die de discipelen moeten gaan zal hebben. 

Hij wijst ze niet af, Hij overlaad ze niet met informatie die ze nooit kunnen onthouden, laat staan bevatten.

Maar Hij wéét van het vermogen van de discipelen. en Hij geeft exact wat ze nodig hebben.

En díe God van toen, Díe leeft nu nog steeds. en is Dezelfde.

En geeft mij exact álles wat ik nodig heb.

En Hij wil dat ook doen bij jou!  

Dus wacht maar... Laat die stilte er maar zijn. Geef ín die stilte, elke dag weer, alles aan God. 

God is iets moois in jou aan het werk. 

En alleen op Zíjn manier, kom je lofzingend, en lofprijzend uit Zijn Allesomvattende Stilte.