GOD ZEI NEE.

God zei ‘Nee’.

 
Maar mama, ik had het toch gevraagd aan de Heere? Juist dat echt alle, alle, álle mensen geen vuurwerk af zouden steken. Ook niet in andere landen!
 
Dát vroeg Micha mij gisteravond, toen ik boven even ging checken of hij niet lag te shaken in zijn bed, na een knal die hier door vuurwerk werd veroorzaakt.
Hij bid hier trouw en met heel veel nadruk voor. De angst die het bij hem veroorzaakt vind hij verschrikkelijk. Het feit dat hij zich er niet op voor kan bereiden triggerde misschien nog wel het meest.
Dus hij bid. Duidelijk. En met heel veel nadruk.
God kon er niet omheen.
 
En toch gebeurde het. Hij hoorde de knal, en schrok…
Maar gisteravond was er voor het eerst niet alleen de angst voor het vuurwerk, maar ook het besef dat zijn gebed niet werd verhoord.
 
Maar ik zag hierin iets waar ik ontzettend veel van leerde…;
Micha vroeg waarom…, stelde zich open voor het antwoord. Voor het onderwijs dat ik hem probeerde te geven. En stelde zijn verwachtingen bij.
Hij gaf niet de brui aan God, maar accepteerde simpelweg dat hij iets nog niet wist, en dat dit nu pas besefte.
 
 
Achterliggende tijd was ons leven ook gevuld met een Nee van God.
Een ‘nee’, op heel veel vragen die gesteld, gehuild, geschreeuwd en gezucht zijn naar de hemel. Naar de Enige die ook een ‘ja’ op die vragen kon beantwoorden.
Maar het niet deed.
 
Het antwoord Nee was niet bepaald makkelijk te accepteren. Ook bij mij kwam de vraag, komt de vraag nog steeds zo vaak… Maar God, waaróm dan toch? Wáár is dit goed voor?
Ik wéét dat U zoveel meer weet dan ik, ik wéét dat ik U hierin moét vertrouwen.
Ik wíst alles zo goed. Maar de pijn was zó groot. Het verdriet niet te dragen.
Het verstikte, en ik verdronk. Zo leek het. Zo voelde het.
 
En vandaag gaf God ook mij antwoord. De kans is best groot dat Hij dit al eerder deed. Maar ik het vandaag pas écht hoorde. (ik ben namelijk wat hardleerser dan Mich, en heb vaak mijn mening en oordeel al klaar voor ik God überhaupt aan het woord laat)
 
"Míjn genade, is u genoeg."
 
 
Ik herken mijzelf soms wel een beetje in Paulus. (de Bijbelgedeeltes die ik snap dan, wel te verstaan)
Paulus vroeg in dit opzicht hetzelfde aan God. Hij had een doorn in zijn vlees en die moest weg; vond Paulus. Het stond het Evangelie in de weg, en zijn bediening.
Maar God was het niet eens met Paulus (let op…, er staat nergens dat Hij hem niet begreep of niet snapte)
Maar God had een groter doel voor ogen… Zijn doel. En daar was die doorn onderdeel van.
Die doorn voor Paulus.
En voor mij deze ‘nee’.
 
Waarom God deze pijn toelaat? Ik weet het niet.
Waarom God mensen die mij zo dierbaar zijn zo laat lijden? Ik weet het niet.
Waarom God niet iedereen gewoon dezelfde inzichten geeft? Ik weet het niet.
Waarom God verwijdering toelaat? Ik weet het niet
 
Maar ik weet wél dat God hoort…
En dat (als wij niet meer naar onszelf kijken, maar ons focussen op Wie Hij is) Hij antwoord geeft.
Zeker, ‘nee’ is ook een antwoord.
Zelfs als we hem niet (willen/kunnen) horen.
 
Maar ik weet iets nóg belangrijkers…
God is Vader.
En als ik 1 ding zeker weet is dat vaders zo af en toe best linke dingen met hun kids uit kunnen halen. Maar niets liever willen als hen veilig zijn. Dus ze dagen uit, ze laten leren, ze laten de kinderen soms ook echt even zwemmen om de zelfstandigheid te stimuleren.
Maar ze laten hun kinderen never nooit onder hun toeziend oog verdrinken.
En dan heb ik het hier over aardse vaders….
 
God is ook Vader.
Hij is ook God!
Hij weet nog veel meer als een aardse vader weet wat zijn kind nodig heeft.
Hij ziet nog veel meer als Zijn kind zwemt, en het gevoel heeft niet meer te kunnen.
Dus, naast al deze heerlijk vertroostende vaderlijke eigenschappen. Is Hij tot alles in staat. Hij kán alles. En vooral; Hij wéét alles.
 
En dan hoeven wij niets anders te doen dan onze eigen invullingen aan de kant te zetten, en ons open te zetten. Voor Hem.
Voor Zijn wijsheid.
Voor Zijn liefde.
Voor Zijn genade.
En daarom zijn wij volkomen veilig in deze éne zin
 
“Mijn genade is voor u genoeg.”
 
Veilig in Jezus’ armen,
Veilig aan Jezus’ hart;
Daar in Zijn teer erbarmen,
Daar rust mijn ziel van smart;