// ZONDEBESEF; WAS HET GENOEG? //

Zondebesef; 

1 van de onderdelen die vereist zijn aan een ware bekering.  En dan het liefst als eerste aanwezig.

Hierna volgt de verlossing, en daarna de dankbaarheid. 

Lekker plastisch omschreven zo toch? 

Zo was lange tijd ook mijn visie van het woord zondebesef. 

Plastisch, niet te vatten, onbereikbaar... en dat ontwikkelde zich door; 

Ik was een zondaar; immers in zonde ontvangen en geboren. Ik wist niet hoe ik veranderen moest en zo begon ik mij volledig als zondaar te zien. Alles wat ik deed was verkeerd en verdorven. Er was immers toch niets goed in mij?

Dat ontwikkelde door; preken hoorde ik door die bril. Verlossing was niet voor mij, want dan moest je zóveel zondebesef hebben dat je écht aan de grond zat, en nergens anders meer heen kon dan naar God, en smeken of Hij genadig naar je om wilde zien. En dat je ook wílde veranderen. 

En dát was nou net het probleem. 

Hoe beroerd ik mij ook voelde, ik wist wel dat ik niet zonder God kon, maar al het andere (waarvan ik overtuigd was dat het zonde was) was zo fijn, zo leuk, zo goed... 

Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om dat te laten. 

En zo ging mijn ontwikkeling van mijn Godsbeeld door. 

Mijn blik werd non stop op mijzelf gericht, en dat probeerde ik met man en macht te verstoppen, want dat was nou niet zo jofel. 

Tot ik ongeveer 19 was en een filmpje voorbij zag komen van Nick Vujicic. 

"God houd van jou!"

Dát was zijn boodschap. Hij omschreef zo ongeveer letterlijk delen van mijn situatie; en zei heel vaak; maar God houd van jou!

En ik kon het niet geloven. Ik was té zondig. Ik had niet genoeg zondebesef. Dit móest een dwaalleer zijn. 

God kon niet samen gaan met zonden. Ik moest éérst bekeerd worden. en daar voor was zondebesef nodig. 

Genoeg zondebesef wel te verstaan.

En toch; hij had iets aangewakkerd wat eerder nog niet was gebeurd.

Hoop

Vertrouwen.

En ik begon te zoeken. 

In doodsangst. Want ik ging tegen alles in naar wat mij (naar mijn idee) was aangeleerd. En dat zou nergens anders uitkomen dan in de hel.

Bij elke stap buiten de omlijnde kaders moest ik de verwijtende blikken, de afwijzende woorden die zich afpeelden in mijn hoofd met alle kracht vermijden en bewust aan de kant zetten. Met alles wat in mij was richtte ik mij op mijn zoektocht naar Hem.

Maar biddend. 

Biddend of God Zichzelf dan wilde openbaren. Omdat ik Hem niet vinden kon.

Omdat het geloof van de kerk niet mijn redding was.

Maar wel geloofde in de God waar de kerk over sprak.

En in die periode daarna (lees 10 jaar;)) ben ik gaan ontdekken wat zonde is. 

Dat de zonde niet zit in het doen van verkeerde dingen, en verkeerd handelen. (Het oplossen daarvan dus ook simpelweg niets met zondebesef te maken heeft)

Die verkeerde dingen zijn niet goed, maar dat is vooral een gevolg van de zonde.

De zonde zelf, is dé belemmering tussen God en jou. 

De ruis, die ervoor zorgt dat jij God Zelf niet verstaan kan.

En het belangrijkste, waardoor je dit zelf in stand houd; is ongeloof.

Dát is zonde.

En dan kan je dus ook niet meten of het genoeg is. 

Of je genoeg zondebesef heb. 

Zou bijzonder zijn als we erover na gaan denken of we genoeg ongeloof hebben toch?

Iedereen weet dat ongeloof niet goed is. Dat het zonde is.

En toch..;

Houden we het in stand.

Door simpelweg niet te geloven als God zegt; 

Ik houd van jou. Zoveel, dat Ik mijn eigen Zoon gaf om jou te redden!

En dit niet geloven veroorzaakt een schuldgevoel. Dan leven we niet van genade... maar vanuit moralisme. 

Regels die bedacht of opgelegd zijn, maar waaruit je niet kan handelen vanuit de liefde voor onze Liefdevolle Vader...

Abraham hield zijn mes opgeheven boven zijn zoon, om hem te slachten. 

Ja, luguber hè? om hem te slachten. 

Omdat hij op God vertrouwde.

En dat vertrouwen was terecht, want God wilde niet de dood van Izak, en greep in. 

Maar een aantal eeuwen later, greep God niet in. Sterker nog... 

Hij was daar en keek; naar Zijn Zoon.... 

die daar stierf...

Die daar geslacht werd als een Lam...

Voor jou en voor mij....

En dáár, daar zit de genade...

Waardoor het zondebesef echt word. Maar het mij niet meer terneer drukte.... 

En ik er tegen begon te vechten (door de wijsheid en kracht van God Zelf), omdat de liefde voor mijn Hemelse Vader onder druk kwam te staan. 

En ik wéét, dat ik niet meer leven kan, niet meer leven wíl, zonder díe liefde...!

Hoe zit dat bij jou?

Wat houd jou tegen om deze waarheid simpelweg te geloven?