// P E U T E R P U B E R //

Dat is Yana nu. Zo af en toe een dramaqueen in het quadraat.

Ik dacht dus echt dat zij deze fase over zou slaan. Maar net als bij haar 'nee' fase (waar ik dit overigens ook dacht) begint bij haar deze fase gewoon simpelweg later dan bij Micha het geval was. Of ik onthoud het van Micha gewoon beter, dat kan ook natuurlijk. 

Maar gelukkig voor haar en helaas voor mij. Ook nu gaan we samen door de fase dat Yana kronkelend op de grond ligt omdat zij de dop niet op de tandpastatube mag draaien. Of omdat zij de was niet op mag vouwen. (serieus, dat wil ik dan filmen hè; en dan over een jaar of 15 laten zien ofzo. Geen idee waarom :) )   

Maar ja, ik schrijf samen... want ergens vind ik dit echt het hardste werken in de opvoeding. En dat terwijl ik meestal vooral niets moet doen. 

Voor iemand die nogal conflictvermijdend is (alhoewel, nu ik dit schrijf zit in deze eigenschap volgens mij ook enigzins een ommekeer, maar dat is een blog opzich :)) ik houd in elk geval niet van huilende kinderen; laten we het daarop houden. 

Dat wil ik oplossen, het liefst stoppen. Want huilen is in mijn beleving pijn, en ik wil niet dat kinderen pijn hebben.

Ik ben nu dus aan het leren dat niet al het huilen pijn is. Huilen is een vorm van communicatie, en in bovenstaand schrijven niet per definitie pijn, maar vooral het uiten van intense boosheid. 

Boosheid wat vooral voortkomt uit onmacht en geen regie hebben over het leven. En ja, dit kan vervormen in pijn, maar bij een gezonde emotieregulatie (wat zich dus nu aan het ontwikkelen is) is het huilen vooral de uiting van de emotie. Wat nodig is, om te leren hoe dit proces in zijn werk gaat.

Zo even lekker vaag een stukje psychologie wat ik niet had bedacht, maar blijkbaar dus onbewust door mijn hoofd gaat als ik Yana zo kronkelend op de grond zie liggen. 

En dan begint voor mij het werken; 'op mijn handen gaan zitten'! niet oppakken, niet het huilen stoppen, niet alles uit de kast trekken om maar af te leiden. 

Nee, simpelweg op mijn handen zitten (yep, soms doe ik dit letterlijk omdat ik anders toch weer ga ingrijpen ;)) en haar laten weten dat ik bij haar ben. Dat ik beschikbaar ben. en vooral dat het oké is dat zij zich nu zo rot voelt. 

Want het gaat niet om dat dopje van die tandpasta, het gaat om het beseffen en het erkennen dat je niet op alles grip hebt. 

Dat je niet alles weet, en soms andere mensen dingen voor jou moeten beslissen.

Dat je je eigen soms moet laten leiden, dwars tegen alles wat je zelf wilt in. 

Voor je eigen bestwil.

Omdat die ander om jou geeft.

En omdat die ander net even iets meer weet dan jij...

Ineens klinkt dit niet meer zo onbenullig toch? 

Voor Yana gaat dit om een tandpastadopje.

Voor jou gaat het misschien om je werk, je toekomst, je relatie, of wat voor keuzes dan ook waar je voor staat. 

Heer leer mij Uw wil
Aanvaarden als een kind
Dat blindelings en stil
U vertrouwt vrede vindt

Dit lied zongen wij vanmiddag tijdens een concert; en in een flits zag ik Yana in haar peuterpuberbui voor me. En ik dacht: "oei, mijn versie van dat kind lijkt vaak niet op de versie van het kind in dit lied. Mijn versie van het kind vertrouwt meestal niet blindelings en stil. Ik ben toch vaker die peuterpuber. Die van alles uit de kast haalt om maar duidelijk te maken dat het stukje regie over mijn eigen leven overgeven aan Hem toch écht niet is wat ik wenselijk vind. 

Als dat inhoud dat ik mijn werk op moet geven, blijkbaar toch echt doorga tot ik depressief ben. 

Dat als dat inhoud dat ik moet luisteren naar de stem van de Heere, toch echt wel eerst 100 andere gedachten toelaat waarom ik het vooral wel verkeerd zal hebben verstaan."

En toch... God is daar dwars doorheen mijn Vader die bij mij is, die mijn worstelingen ziet en die zegt: "Ik houd van je, je bent van Mij. Ik ben bij je, waar je ook gaat. 

Gooi alles er maar uit bij Mij. Al je boosheid, al je pijn, al je verdriet.

Ik kán het hebben, Ik kan ermee dealen... Loop er niet mee weg, maar kom ermee naar Mij!"

En als dan het besef ineens doordringt dat God écht te vertrouwen is;

Dan ben ik exact Yana, die ineens bij zinnen komt en mij ziet zitten naast haar, en zich vol verdriet om mijn nek vliegt en verteld waarom ze zó ontzettend boos was. En nadat ik haar heb verteld dat ik haar boosheid snapte, maar ook mijn reden duidelijk kon maken, is de verbinding weer terug en kan de dag weer verdergaan. 

Dan heeft Yana geleerd dat boos worden kan en mag, dat mama niet weggaat en bij haar blijft, en ook haar eigen boosheid weer verdwijnt. 

En zo gaat dat dan ook bij mij, op bepaalde punten dan kán ik niet meer verder en snik ik het uit bij de Heere, en zeg ik alles waar ik zo van baal, zo boos van kan worden, maar ook dat ik het soms ook gewoon simpelweg niet meer weet of niet meer snap.... 

En ook dan laat de Heere zien dat Hij bij mij is. Dat Hij niet weggaat om mijn gedrag. Zijn liefde is er immers niet omdat ik zo perfect ben. Zijn Liefde is er omdat Hij God is!

En zelfs als ik geen antwoord op mijn waarom vragen krijg, overspoelt Zijn rust mij... en vervult Hij mij met Zijn vrede...

en dan word ik dat kind, dat blindelings en stil vertrouwt.. en in Hem vrede vind...

Hoe is dat voor jou?

Durf je het aan? een 'peuterpuber' te zijn voor de Heere? 

Of verstoppen wij onze diepste emoties nog? Omdat we bang zijn? Bang dat het oneerbiedig is? Dat het niet past bij zo'n heilige God?

Bang dat het niet hoort bij een christelijk leven?

Gevoelens van overspel misschien? Verkeerde seksuele verlangens? Verslaving? Porno? Eetstoornissen of gokverslaafd? Maar misschien ook wel je werk, je hobby, of zelfs je godsdienst... Alles wat het leven met Hem in de weg staat...

Durven we het aan God te geven? 

We moeten allemaal door hetzelfde proces heen. Het loslaten van onze eigen regie. Ons leven neerleggen in de handen van de Ander, en dan maar afwachten wat God daarmee gaat doen.

Vertrouw je Hem?